Ik schreef er al over in mijn vorige blog; over de mintgroene-hel en het verven van tig deuren; daar komt een stukje acceptatie bij kijken..
Accepteren is één van de 7 factoren, en ook eentje die het vaakst verkeerd wordt begrepen. Accepteren gaat namelijk niet over een passieve berusting. Over alles maar ok vinden en over je heen laten lopen. Accepteren gaat over stoppen met vechten tegen het feit dat dingen/zaken/het leven soms is zoals het is. En dat dat dus niet altijd leuk, fluffy en roze is.
Gisteravond behandelde ik de 7 factoren in mijn mindfulness training. “Ik vind dat accepteren wel een hele lastige” zei één van de deelnemers. Ik vroeg hem waarom. “Omdat ik mij bijvoorbeeld dooderger aan een buurman, omdat hij bepaalde dingen doet die ik niet ok vind, maar blijkbaar moet ik dat dus gewoon accepteren.”
Neeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeee
Nou, zo zei ik dat op dat moment natuurlijk niet, maar de strekking, dat dat niet is waar het om gaat, is hetzelfde.
Ik merk dat mensen ‘accepteren’ vaak op anderen willen toepassen; ik moet dus accepteren dat mijn buurman, vrouw, geliefde, kind, baas…., is zoals hij/zij is.
Tuurlijk, het heeft met compassie te maken dat we mensen kunnen laten zijn zoals ze zijn. Wat we daarin vaak vergeten, is dat ook wij zelf de behoefte hebben om te kunnen zijn wie we zijn. Ik heb het dan niet over jezelf verschuilen achter een spandoek waarop staat “ja, zo ben ik nou eenmaal”. Waar het om gaat is dat jouw gevoelens er ook mogen zijn. Dat je boos mag zijn en machteloos als je de buurman wéér je heg tot veel te laag af ziet knippen en dat er iets van zeggen geen enkel effect heeft. Dat je daar mee mag zitten. En dat je er ook mee mag zitten, dat je er mee zit. Dat je het graag los zou willen laten maar dat je dat niet, of nog niet, kunt. .
Ik zag gisteren een mooi filmpje waarin iemand uitlegde dat als je je irriteert aan iemand, je dan vaak een denkbeeldig zegeltje plakt in het denkbeeldige spaarboekje wat je voor die persoon hebt. En dat er telkens zegeltjes bij komen zonder dat die persoon dat weet, omdat jij in stilte aan het plakken bent. Tot op een moment dat boekje vol is en jij ontploft. En het voor die ander dus totaal niet te snappen is, wat er nou eigenlijk is gebeurd.. Dat gebeurt er als je van jezelf ‘alles maar moet accepteren’. “Spreek het uit!”, zei de man in het filmpje. “Zeg gewoon dat je het lastig vond en dat het je raakte.”
Ja! Dát is waar accepteren over gaat. Je mag het lastig vinden, en dat gewoon zeggen. Of er bewust niets mee doen, maar dan plak je in elk geval geen zegeltje..omdat er een bewuste keuze aan ten grondslag ligt.
Jon Kabat-zinn, de grondlegger van de mindfulness, noemt dat ‘full catastrophe living’. Ik vind dat een briljante term. De hele catastrofe omarmen. Dat je iets observeert en bemerkt dat je er boos en verdrietig tegelijk om wordt, er het volgende moment om kunt lachen en het je een ander moment weer net zo laconiek als somber kan maken. Dát is de hele catastrofe omarmen. Dat alles wat er is, aan gevoelsleven, er ook mag zijn.
In mijn trainingen zeg ik vaak; we oefenen met dat wat zich onder onze neus bevindt. Daarmee bedoel ik; je kunt wel willen dat je kunt accepteren dat je buurman de heg te laag snoeit, maar blijkbaar ben je daar nu niet.
Nú ben je er boos over. En dan zit dáár dus de oefening. Dat je daar boos over mág zijn. Maar om te voorkomen dat je rondjes gaat draaien in je hoofd, van wat je er allemaal van vindt en wat die vervelende buurman allemaal nog meer heeft gedaan en wat andere vervelende mensen allemaal doen en dat de hele maatschappij naar zijn grootje gaat… kan het helpen om de aandacht naar je lijf te brengen. Uit je hoofd, in je lijf, zonder dat we iets wegmaken. Voel maar waar het zit, die boosheid. En voel eventueel ook je eigen ongemak dat je er boos over bent. Dat is accepteren. Dat is alles omarmen wat er is. Full Catastrophe Living.
En als het genoeg aandacht heeft gehad, vraag je jezelf af hoe je nu het beste voor jezelf kunt zorgen. En dat beantwoord je dan bewust. En wat dat bewust beantwoorden is, is elke keer anders. Dat heb je mij al vaker horen zeggen. Omdat je de ene keer zal denken; ok laat maar, het gaat nergens over. Een andere keer zeg je er wat van en misschien is het ook nog een optie om te verhuizen naar een dorp waar geen hegsnoeiende buurmannen te vinden zijn.
En weet je wat nou zo mooi is aan een aandachtgerichte houding? Dat elk antwoord ok is!