De 7 Mindfulness Factoren: Niet-Oordelen

“Jij bent toch mindfulness trainer? Dus jij oordeelt nooit?” … oh boy, ik hoor dat zo vaak. Ik krijg daar inmiddels toch wel een beetje het stoom van uit mijn oren. Dan heb je dus gewoon écht niet begrepen waar mindfulness over gaat. En ja, daar heb ik dus een oordeel over.

Mindfulness gaat er niet over dat oordelen slecht is of niet meer mag. Het legt je alleen uit dat we te vaak en onwillekeurig oordelen. Onbewust in oordelen vastzitten. En dat oordelen ons uit het huidige moment haalt. Omdat het altijd te maken heeft met een ervaring uit het verleden of een angst of vrees voor de toekomst. Het gaat er om dat je je bewust wordt van je oordelen. Je oordelen soms even opschort. En dan misschien alsnog oordeelt, maar dan doe je het in elk geval bewust. En hoe meer je je er van bewust wordt, hoe meer je zult merken dat veel oordelen op niets zijn gebaseerd of niet nodig zijn.

Ik zat laatst bij een concert in een kerk en ik weet niet of het door de galm in de kerk kwam maar soms werd ik gek van het geluid. Verder was het leuk en mooi en vond ik het vooral superleuk om te zien hoe mijn dochter ervan genoot. Het is heel makkelijk voor mij om dan de kerk uit te lopen na afloop en dan alleen maar in die oordelen te zitten; zo, die was niet om aan te horen zeg. En die zanger, had die nou écht geen kolbertje in zijn kast hangen wat wél paste? Het is goed om dat oordeel op te voelen borrelen en dan bewust te besluiten wat je ermee doet. Ik heb het ingeslikt, omdat ik snapte dat het niets toevoegde aan de situatie en op zeker het plezier van mijn dochter en vader in die avond had verpest.

Een dag later moest ik naar het pannenkoekfeest in de klas van mijn jongste. De pakes en beppes van de kinderen mochten 1,5 uur in de klas aanwezig zijn voor een spelletjes-ochtend en daarna samen pannenkoeken eten. Ik moest pannenkoeken bakken en mijn vader ging mee voor de spelletjesochtend met zijn kleindochter. Er was op het moment van binnenkomst weinig structuur. Ik zag mijn vader met zijn ziel onder zijn arm lopen tussen alle Friezen die hij niet verstond. Ik dacht, de juf zal zo wel beginnen met de ochtend te ‘openen’. Maar dat gebeurde niet. Het werd zo mogelijk nog chaotischer en terwijl ik mijn best deed om alle kleuterhanden niet aan mijn bakplaat te laten branden zag ik mijn vader met de minuut ongelukkiger worden. Na 1,5 uur werd mijn vader verlost uit zijn lijden en kon hij naar huis. De directeur kwam naar mij toe; “nou, super bedankt voor het helpen, maar ik moet er nu van door!” Ik keek om mij heen en zag één grote suiker, stroop en pannenkoeken bende, het was mijn eerste keer dat ik op school was om te helpen en voelde mij verloren in de chaos. Wat nu? “Nou, kijk maar hoor”, riep hij nog na, “er hoeft niks.” Ja… Uiteindelijk heb ik met nog 1 moeder in een uur tijd alles opgeruimd. Wat is het dán lekker om thuis te komen en te roepen; “sjeeeeeeeeeeeeeeeesus, wat was dát voor ongeorganiseerde bende?!” Mijn vader haalde opgelucht adem dat het dus blijkbaar niet aan hem lag en we hebben even lekker ons gal zitten spuwen samen.

Oordelen kan dus ook opluchten. Even binden. In plaats van er een krampachtig: “dit is ook ok, het mag er allemaal zijn” uit te persen en ondertussen geen gehoor te geven aan je gevoel.

Oordelen kan zelfs ook heel goed zijn. Als jij twee keer iets eet waar je ziek van wordt, is het heel handig dat je oordeelt dat dat eten niet goed voor je is en je het niet meer eet.

Oordelen wordt minder handig als je het ten allen tijde, onbewust, doet. Als het je in zijn greep houdt. Het gaat er dus om dat onderscheid te kunnen maken, en op het moment dat het oordelen je in de weg zit, de aandacht en wijsheid te hebben om er uit te stappen en een andere keus te maken.

Ken je de rubriek STOM! In de LINDA.? Daar mag een bekende Nederlander even zijn of haar gal spuwen. Gewoon zeggen wat je stom vindt. Ik vind dat een goede zaak. Dat er af en toe gemopperd mag worden. In plaats van die niet aflatende positief-wat zijn we dankbaar-#lovemylife-happinez-flow gebeuren. Kortom, ik hou van de LINDA. Het gaat nergens over, en juist dat vind ik leuk.

Als ik zelf een rubriek voor STOM! Zou mogen vullen zou die er ongeveer zo uitzien;

Kortom; oordelen mag best. Is soms ook fijn. Maar het voegt lang niet altijd iets toe, en dan handel je vaak onbewust of je doet er anderen pijn mee. Het gaat dus, zoals altijd, om bewuste aandacht en het maken van bewuste keuzes wanneer je wel of niet oordeelt. In je lijf te ervaren wat het met je doet. Of op te merken wat het met anderen doet. En daar dan weer een keuze in maken…

De 7 Mindfulness Factoren: Accepteren

Ik schreef er al over in mijn vorige blog; over de mintgroene-hel en het verven van tig deuren; daar komt een stukje acceptatie bij kijken..

Accepteren is één van de 7 factoren, en ook eentje die het vaakst verkeerd wordt begrepen. Accepteren gaat namelijk niet over een passieve berusting. Over alles maar ok vinden en over je heen laten lopen. Accepteren gaat over stoppen met vechten tegen het feit dat dingen/zaken/het leven soms is zoals het is. En dat dat dus niet altijd leuk, fluffy en roze is.

Gisteravond behandelde ik de 7 factoren in mijn mindfulness training. “Ik vind dat accepteren wel een hele lastige” zei één van de deelnemers. Ik vroeg hem waarom. “Omdat ik mij bijvoorbeeld dooderger aan een buurman, omdat hij bepaalde dingen doet die ik niet ok vind, maar blijkbaar moet ik dat dus gewoon accepteren.”

Neeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeee

Nou, zo zei ik dat op dat moment natuurlijk niet, maar de strekking, dat dat niet is waar het om gaat, is hetzelfde.
Ik merk dat mensen ‘accepteren’ vaak op anderen willen toepassen; ik moet dus accepteren dat mijn buurman, vrouw, geliefde, kind, baas…., is zoals hij/zij is.

Tuurlijk, het heeft met compassie te maken dat we mensen kunnen laten zijn zoals ze zijn. Wat we daarin vaak vergeten, is dat ook wij zelf de behoefte hebben om te kunnen zijn wie we zijn. Ik heb het dan niet over jezelf verschuilen achter een spandoek waarop staat “ja, zo ben ik nou eenmaal”. Waar het om gaat is dat jouw gevoelens er ook mogen zijn. Dat je boos mag zijn en machteloos als je de buurman wéér je heg tot veel te laag af ziet knippen en dat er iets van zeggen geen enkel effect heeft. Dat je daar mee mag zitten. En dat je er ook mee mag zitten, dat je er mee zit. Dat je het graag los zou willen laten maar dat je dat niet, of nog niet, kunt. .

Ik zag gisteren een mooi filmpje waarin iemand uitlegde dat als je je irriteert aan iemand, je dan vaak een denkbeeldig zegeltje plakt in het denkbeeldige spaarboekje wat je voor die persoon hebt. En dat er telkens zegeltjes bij komen zonder dat die persoon dat weet, omdat jij in stilte aan het plakken bent. Tot op een moment dat boekje vol is en jij ontploft. En het voor die ander dus totaal niet te snappen is, wat er nou eigenlijk is gebeurd.. Dat gebeurt er als je van jezelf ‘alles maar moet accepteren’. “Spreek het uit!”, zei de man in het filmpje. “Zeg gewoon dat je het lastig vond en dat het je raakte.”
Ja! Dát is waar accepteren over gaat. Je mag het lastig vinden, en dat gewoon zeggen. Of er bewust niets mee doen, maar dan plak je in elk geval geen zegeltje..omdat er een bewuste keuze aan ten grondslag ligt.

Jon Kabat-zinn, de grondlegger van de mindfulness, noemt dat ‘full catastrophe living’. Ik vind dat een briljante term. De hele catastrofe omarmen. Dat je iets observeert en bemerkt dat je er boos en verdrietig tegelijk om wordt, er het volgende moment om kunt lachen en het je een ander moment weer net zo laconiek als somber kan maken. Dát is de hele catastrofe omarmen. Dat alles wat er is, aan gevoelsleven, er ook mag zijn.

In mijn trainingen zeg ik vaak; we oefenen met dat wat zich onder onze neus bevindt. Daarmee bedoel ik; je kunt wel willen dat je kunt accepteren dat je buurman de heg te laag snoeit, maar blijkbaar ben je daar nu niet.
Nú ben je er boos over. En dan zit dáár dus de oefening. Dat je daar boos over mág zijn. Maar om te voorkomen dat je rondjes gaat draaien in je hoofd, van wat je er allemaal van vindt en wat die vervelende buurman allemaal nog meer heeft gedaan en wat andere vervelende mensen allemaal doen en dat de hele maatschappij naar zijn grootje gaat… kan het helpen om de aandacht naar je lijf te brengen. Uit je hoofd, in je lijf, zonder dat we iets wegmaken. Voel maar waar het zit, die boosheid. En voel eventueel ook je eigen ongemak dat je er boos over bent. Dat is accepteren. Dat is alles omarmen wat er is. Full Catastrophe Living.

En als het genoeg aandacht heeft gehad, vraag je jezelf af hoe je nu het beste voor jezelf kunt zorgen. En dat beantwoord je dan bewust. En wat dat bewust beantwoorden is, is elke keer anders. Dat heb je mij al vaker horen zeggen. Omdat je de ene keer zal denken; ok laat maar, het gaat nergens over. Een andere keer zeg je er wat van en misschien is het ook nog een optie om te verhuizen naar een dorp waar geen hegsnoeiende buurmannen te vinden zijn.
En weet je wat nou zo mooi is aan een aandachtgerichte houding? Dat elk antwoord ok is!

De 7 Mindfulness Factoren: Niet-Streven

Ik wil je de komende weken in mijn blogs meenemen in de 7 factoren van mindfulness, ook wel ‘de 7 factoren van een aandachtgerichte houding’ genoemd. Het zijn factoren die je kunnen helpen om in het hier en nu te blijven, of daar weer bij aan te sluiten als je merkt dat je ergens in vast loopt.

Het zijn niet de ‘7 nieuwe geboden’. Onthoud dat wanneer je mijn blogs leest. Het gaat er dus niet om wat je noooooit meer mag doen of juist áltijd zou moeten doen. Het is een hulpmiddel. Loop je ergens in vast, ben je aan het worstelen, voelt het niet goed; grote kans dat het ergens in één van die factoren zit.

Het gaat er niet om 24 uur per dag te leven naar de factoren. Dat kan niet. Omdat we niet altijd aandachtig kunnen zijn. De automatische piloot is soms gewoon super handig. En soms zijn we gewoon even niet aandachtig en daar is niks mis mee. Waar het om gaat, is als je ergens last van hebt, aan het worstelen bent, of je vastgebeten hebt zoals één van mijn cursisten van het weekend zei.., dán is het fijn om even te kijken waar het knelpunt zit en de 7 factoren er even naast te leggen. Grote kans dat dat je helpt om weer in DIT moment aan te komen.

Ok; ben je er klaar voor? Ik begin vandaag met de factor die ik het makkelijkst, en het moeilijkst tegelijk vind: Niet-Streven. Streven gaat er over dat we dat altijd iets willen bereiken. We doen iets met een doel. We doen iets omdat we willen dat het beter, mooier, leuker, rustiger, drukker is, dan dat het nu is. Het gaat om ergens anders willen zijn dan waar je nu bent. Het nastreven van doelen. DOEN, met hoofdletters.

Ik vind deze factor het makkelijkst omdat ik een ster ben in Niks Doen. Serieus. Als er een prijs voor Niks Doen zou zijn, zou ik die winnen. Ik kan urenlang voor mijzelf uitstaren, in een hangmat liggen zonder iets te lezen, op de Zeedijk (hier in Friesland, niet in Amsterdam 😊) zitten en de zeelucht opsnuiven, en verders gewoon NIKS. Niks te doen, nergens te komen, alleen maar zijn. Niet-Streven in uitvoering.

Ik kon dat als kind ook al heel goed. Zat (of hing, zoals mijn vader zou zeggen) ik op de bank. Te niksen. Keek ik gewoon voor mij uit. Niet eens in gedachten verzonken maar gewoon aan het zitten. “Je zit je te vervelen” zei mijn vader dan. “Nee hoor, ik ben aan het niksen”. En dan kreeg ik straf omdat ik a) brutaal was (als ik hoor wat mijn kinderen nu allemaal tegen mij zeggen is de lat voor brutaal-zijn in de loop der jaren behoorlijk opgeschoven..) en b) vervelen verboden was in Huize Greven. De straf was dat ik dan moest gaan lezen. Ik hield van lezen, maar niet op het moment dat ik aan het niksen was. Dan wilde ik gewoon niksen. Maar niksen was vervelen in mijn vaders ogen en dat mocht dus niet.

Ook mijn man heeft mij een keer met verbazing gade geslagen terwijl ik op de bank lag, te niksen. Hij was druk op de laptop in de weer. Na een tijdje klapte hij zijn scherm neer en zei (of riep, eigenlijk): “Wat ben jij nou eigenlijk in Gódsnaam aan het doen?!” “Niks”, zei ik. “Niks?! Waar sláát dat op!” zei hij.
Ja, sorry, ik ben wereld-kampioen niksen. Helaas maak ik tegenwoordig veel te weinig tijd om te niksen, misschien moet ik het eens op de agenda zetten..

De momenten waarop ik Niet-Streven moeilijk vind, is als ik nog zooooveel wil. Van alles te doen, anders, leuker, mooier maken dan het nu is. Ik heb een of ander bronnetje binnen in mij. Een bronnetje dat non-stop ideetjes en creatieve uitspattingen opborrelt. Superleuk zon intern bronnetje. Over het algemeen word ik daar erg blij van. “Het is nooit saai met jou!” roept een vriendin van mij wel eens. En dat is zo. Maar non-stop borrelende bronnetjes kunnen ook voor onrust zorgen.

Zo ook toen wij aankwamen in ons huis in Friesland. We hebben een Zweeds huis. Zwart geschilderd, met witte raampartijen. Ik houd van wit, en nog meer van zwart. De oud-bewoners hadden het huis van binnen echter in de sobere zweedse stijl aangekleed met bijbehorende kleuren als taupe en zacht mintgroen. Smaakvol hoor, dat wel, maar ik ben niet zo van de soberheid 😊 Foute kroonluchters wil ik, en witte muren, met hier en daar wat zwart. In het begin, toen ik daar voor het eerst door het huis heen liep, werd ik blij van ál die ideeën die op begonnen te borrelen. Maar het is best een heel huis en al die ideeën tegelijkertijd uitvoeren, dat kan niet. Omdat het tijd én geld kost en meestal wisselen die twee zich bij mij af; heb ik tijd, dan is er even geen geld en heb ik geld, dan heb ik geen tijd. Zo kwam het dat na 4 maanden de woonkamer die volledig in het mintgroen was geschilderd, aan begon te voelen als een mintgroene-hel. Ik kon alleen nog maar zien hoe ik WILDE dat die kamer er uit zag en kon niet meer genieten van al het moois om mij heen, zoals het uitzicht. Ik zag alleen nog maar mintgroen. Dan zit Streven mij in de weg. Ergens anders willen zijn dan waar je nu bent, willen DOEN, namelijk alle muren in 1 keer wit verven, zodat je je weer fijn voelt, in je witte wereld in plaats van je (mint!)groene. Je doet dus iets om er iets beters, een beter gevoel, een mooier huis, voor in de plaats te krijgen.

Of zoals nu; ik heb een advertentie geplaats in de school-glossy (ja, dat doen ze hier in Friesland; de school brengt een glossy uit!), dat ik vanaf maart ga beginnen met het geven van yogales in onze loods-aan-huis. Ik heb nog geen deelnemers, maar het staat nu in dat blad, dus dan moet op zijn minst de loods klaar zijn voor yoga.

En dat geeft onrust, omdat ik dan zie wat er allemaal nog moet gebeuren, een doel voor ogen heb van hoe het er uit zou moeten zien en dat ik tegelijkertijd zie dat ik daar nog lang niet ben. Waar mindfulness, en de factor Niet-Streven dan dus NIET over gaat, is dat je die onrust weg gaat zitten ademen. Of dat je helemaal niks meer mag doen. Waar het wél over gaat, is dat je opmerkt dat je zo vreselijk onrustig bent. Het einddoel je in de weg zit. Je je opgejaagd voelt, en gek genoeg vanuit die opgejaagdheid nergens toe komt.
Dan helpt het mij om te zien: ‘Ha! Ik ben weer aan het streven! Ik ben een doel aan het najagen, ik wil dat het helemaal af en súper mooi is!’

En de kunst is dan om aan te sluiten bij DIT MOMENT; namelijk de onrust die er is, en te kijken hoe je op dat moment, wetende dat de onrust er is, zo goed mogelijk voor jezelf kunt zorgen. En het antwoord op zo’n vraag is elke keer anders. Omdat wij, en onze situatie, ook elke keer anders zijn/is. Dat is ook waar mindfulness over gaat; dat wat je opmerkt telkens opnieuw Bewust Beantwoorden.
Dus de ene keer betekent dat gewoon tegen mijzelf zeggen; ‘ik verf nu deze deur, ik word heel onrustig als ik om mij heen kijk en zie wat er allemaal nog meer moet maar nu verf ik deze deur’. Mijn aandacht is dan weer terug bij het hier en nu. Bij déze deur, bij déze onrust (daar komt ook de factor Accepteren om de hoek kijken, net zoals bij die mintgroene-hel, maar daarover een andere keer meer), niet bij de 10 andere deuren die óók nog geverfd moeten worden .

Een andere keer, zoals vandaag, bel ik mijn vader. Ik wil die loods gewoon afhebben. Op de site staat dat ik 26 maart begin, en ook al heb ik nog geen deelnemers, ik wil wel startklaar staan.
Dus bel ik pa, die een vre-se-lij-ke hekel heeft aan verven, of hij mij wil komen helpen dit weekend. Natuurlijk komt hij, met héél veel frisse tegenzin, helpen. En ook al weet ik dat hij uiteindelijk overal andere klusjes vandaan weet te toveren die ook moeten gebeuren (en die hij wel leuk vindt om te doen), en dat ik uiteindelijk dus tóch alleen sta te verven, ik heb in elk geval voor nu mijn onrust beantwoord door hem te bellen en de illusie te omarmen dat hij mij gaat helpen met het klaarmaken.

Begrijp je zo een beetje wat er met Niet-Streven wordt bedoeld? Er staat dus niet ‘gij zult nooit meer streven’. Het gaat er dus ook niet om dat streven niet goed is. Ik kan het heerlijk vinden om naar een doel toe te werken en steeds te zien dat ik dichter bij mijn (never-ending) doel aankom, zoals het klaarmaken van de loods. Het gaat er om op te merken wanneer het knelt en te zien dat het dan misschien wel in deze factor zit
(het moet nog mooier, beter, nee zo is het nog niet goed genoeg!). En die dan bewust beantwoorden. Wat dat antwoord ook mag zijn. Mindfulness zegt niet wat goed of fout is. Het helpt je alleen je aandacht te brengen naar dat wat er is, (met behulp van de 7 factoren) te kijken naar waar de schoen wringt, en dat Bewust te Beantwoorden.

Oepsie…

Het is woensdag en tijd om naar Voorburg te gaan. Ik moet op tijd weg vandaag want ik moet, op doorreis, om 11.00 uur bij de kapper in Roelofarendsveen zijn (mijn kapster van bij ons oude huis, kom ik speciaal voor uit Friesland mensen!).

De auto staat vrij haaks schuin geparkeerd op onze oprit, zodat ik vanuit de loods in kan laden (klein detail, onthoud dat voor straks), wat fijn is met de enorme windvlagen en storm die over Friesland raast.
Alles staat in de auto, ik geef mijn man een kus en stap in om weg te rijden. Als ik de motor start komt mijn man uit de loods en roept dat het misschien beter is om over Almere te rijden in plaats van over de Afsluitdijk, in verband met die harde wind.

“Oh, zijn er waarschuwingen dan?” vraag ik.
“Ik weet het niet”, zegt hij, “maar het gaat zo tekeer dat ik het fijner vind als je niet over de Afsluitdijk gaat”.
“Ok”, zeg ik, “ik zal wel ff op mijn routeplanner kijken of er waarschuwingen zijn”.

En terwijl hij weer naar binnen gaat, ik mijn Iphone in de houder druk en naar het scherm tuur waar mijn routeplanner driftig naar een route op zoek is, hoor ik ineens gekraak.
Ik kijk opzij. Oh nee! Kut! Ik heb de bocht te krap genomen en heb de zijgevel geramd.
Oh nee oh nee oh nee, denk ik bij mezelf terwijl ik uit de auto stap.

Ik blijf rustig, voel de adem in mijn buik en zeg tegen mijzelf: ok, dit is wat het is, ook dit mag er zijn…. Hoor je de fluitende vogeltjes op de achtergrond?

NEE NATUURLIJK NIET! Zo ging het natuurlijk niet.. Ik ben De Mindfulness Juf, niet een of andere verlichte Boeddha (die overigens ook keihard Kut had geroepen, denk ik, als het hem was gebeurd, want dát is volgens mij waar mindfulness over gaat, dat ook dát er mag zijn en we niet alles ‘wegademen’ in het leven..).

Het ‘Oh nee’ blijkt bij het uitstappen namelijk nog wel heel mild uitgedrukt. “Kuuuuuut”, roep ik, als ik de schade zie. “Wat een stomme trut, wat een stomme truuuuuuuuuut!!” Dat herhaal ik nog een keer of 5. Kan ook 6 of 7 zijn, pin mij er niet aan vast, maar het voelde als 5. Fijne van een beetje achteraf wonen is dat je dat gewoon ongegeneerd kunt roepen zonder dat de GGZ met een dwangbuisje langs komt rijden.

Ik ren naar binnen met mijn handen om mijn hoofd geklemd en roep tegen mijn man dat ik de auto én zijgevel in de prak heb gereden.
“Joh, echt waar?”, zegt hij. Nee, grapje, nou goed?!!
Hij maakt aanstalten om te komen kijken. Ik roep nog een paar keer dat ik een stomme trut ben, terwijl ik de illusie armer wordt dat de witte schade op onze blauwe auto met een doekje weg te wrijven is, en hij maakt rustig foto’s van de auto en de zijgevel.

“Het is niet erg poepie”, zegt hij
“Echt, meen je dat?”
“Ja”, zegt hij, “het is maar een auto”.
Ik denk stiekem wel dat het scheelt dat wij een 15 jaar oude Dacia rijden en geen Executive Edition van een of ander duur geil merk, maar dat even terzijde..
“En de loods dan?”
“Dat is maar een paal aan de gevel, heeft geen effect op de gevel zelf en dat is te maken”, zegt hij.

Ik mag pas gaan als ik geen ‘kut’ meer roep. Maar ik zit enigszins op de schopstoel, want ik moet naar de kapper.
Voor de gezelligheid rijd ik tóch door de voorkant, door de carport, weg, in plaats van via de achterkant waar ik gewoon via een ruime weg, weg had kunnen rijden. Ja, je moet jezelf uit blijven dagen in het leven…

Onderweg bedenk ik welke grappen mijn broer hier nog jaaaaren over gaat maken, terwijl ik zorg dat ik netjes 80 rijd zoals de borden aangeven. 80? Hier hoef ik toch nooit 80? Ohjawel, op de A10 moet je altijd 80. De A10?! Hoe kom ik nou weer op de A10 terecht?! Ik moet de A5 hebben!

Anyhoe, zo kom ik er ook wel..

De kapster vraagt meteen wat er met mijn auto is gebeurd. Even overweeg ik een super stoer verhaal met als flitsend eind dat ik het tóch heb overleefd te vertellen, maar ik besluit voor de waarheid te gaan. Zij deelt meteen alle stomme momenten uit haar leven met mij. Heerlijk, mensen die een beetje met je meedenken.
Bij het afrekenen stop ik tot drie keer toe de verkeerde pas en/of de verkeerde pincode in het apparaat. “Gelukkig heb ik geen cliënten vandaag”, zeg ik. Mijn kapster beaamt dat dat fijn is.

Goed, zo kom ik zonder kleerscheuren aan in Voorburg. Dat ik de rest van de reis met stadslicht aan heb gereden, mag de pret niet drukken.
Gelukkig heb ik geen cliënten vandaag, herhaal ik nog maar eens voor mijzelf… Een lekkere espresso; dat heb ik wel verdiend. Ik nestel mijzelf met espresso bij mijn electrische sfeerhaardje in de praktijkkamer en kijk nog eens naar de foto van ons arme autootje. Ja, een beetje stom is het wel, maar een trut, ach, dat valt wel mee..

En nu – hop hop hop – even lekker lang mediteren, om die hersens weer in het gareel te krijgen!

We zijn in de lucht!

Jaaaa….daar is de start van De Mindfulness Juf!

Binnenkort meer om je een reële blik in (mijn) mindfulness wereld te geven.

Ik zal blogs en vlogs met je delen. Over mij, over mindfulness, oefeningen, grote en kleine… ideeën genoeg!

Hieronder mijn eerste blog (zoals je misschien al in mijn nieuwsbrief hebt gelezen):

Ik heb nogal wat zitten rommelen met data de laatste tijd. Ik ben sinds kort naar Friesland verhuisd. Alle vakantiedata stonden bij mij dus nog op regio midden ipv noord. Met het gevolg dat ik moest werken toen mijn kinderen vrij waren, en afgelopen week vrij ben geweest terwijl mijn kinderen weer naar school gingen…
De meivakantie heb ik überhaupt fout in mijn agenda gezet, namelijk eind mei pas..ik weet niet bij welke regio dat hoort, maar gaat niet op voor midden of noord..met als gevolg dat ik trainingen dwars door die vakantie heen heb gepland. Lekker bezig, zou ik zo zeggen. Dat gebeurt Mindfulnessjuffen dus ook: dingen vergeten, soms beetje chaotisch zijn. Ik hoor dat ook best vaak. Dat mensen zeggen “oh heb jij dat ook? Maar jij doet toch aan mindfulness?!” Nou, ik zal het je nog erger vertellen, ik ben mindfulnessjuf en ik doe het nog steeds!
Wat is dat toch..dat beeld wat er van mindfulness bestaat dat het je leven glad strijkt. Dat je daardoor nooit meer iets vergeet, alles goed doet, nooit meer stress hebt, zéker nooit boos bent. 

Ik denk dat dat beeld komt omdat de dingen die je vaak ziet van mindfulness, zo, hoe zal ik het zeggen..zalvend zijn? De meeste boeken over mindfulness hebben leuke gezellige bloemetjes op de voorkant. Boeken over mindful parenting laten blije moeders in kleermakerszit zien met hun kindjes blij op schoot. Als ik voor mijn trainingsgroep op zoek ben naar een goed filmpje van de mindfulness yoga, kom ik op filmpjes van een man in een gewaad met een zeer boeddhistisch-verantwoorde naam. Als ik voor mijn jaarcursus zoek naar een filmpje van de effecten van meditatie zie ik op YouTube een jongeman op een bank, met een kussentje op schoot, breed glimlachend en met een zalvende glimlach vertellen hoe geweldig het allemaal is.

En dat die kant er is, is wat mij betreft prima. Ieder doet zijn of haar beoefening op zijn eigen manier. Maar ik vind het zo jammer dat dat de énige manier is die mensen laten zien. Ik herken mijzelf daar niet in. Zou die jongen van dat filmpje nooit eens met dat kussentje naar zijn partner gooien? Of die meneer in dat gewaad huilend en kwetsbaar in bed liggen?

Ik denk het wel namelijk. Maar die kant willen we niet laten zien. En daar komen we dus weer uit bij wat mindfulness nou écht is; namelijk niet alleen de leuke fluffy kant van het leven, maar ook de mindere kanten er gewoon laten zijn, en durven laten zien!

De vraag hoe ik mensen een reëler beeld geef over wat mindfulness is, en dus ook wat je er aan kunt hebben, houd mij al heel lang bezig. En ineens wist ik het; ik ga het laten zien! Dus ga ik beginnen met DeMindfulnessJuf. Een blog en vlog waarin je mijn avonturen op het mindfulness pad kunt volgen. 

In de hoop dat je daardoor beter snapt wat het is, en dus ook reëler doelen stelt voor jezelf. Want als het ultieme doel het zalvende gezicht en een gladgestreken leven is, zul je je altijd voelen falen. Omdat het niet klopt met de realiteit van het leven.

Dus daarom de DeMindfulnessJuf. 

Groetjes,
Lonneke

Follow by Email
Instagram